Vissers vangen de meeste zeebaars bij stormachtig weer. Bij helder en rustig weer herkennen de zeebaarzen de vissersboten en dan maken ze dat ze wegkomen. Dit gedrag lijkt op de manier waarop mensen met gevaren omgaan. Weinig verrassend dus, maar gelukkig kent het gedrag van de zeebaars nog een paar uitdagende raadsels.
Bij wrakken in zee kan je goed vissen op zeebaars. De gestekelde roofvis die wel 90 centimeter groot kan worden, is een veelvraat. Garnalen, kleine vissen , krabben, schelpdieren en wormen, eet hij met smaak. Zelfs jonge soortgenoten zijn niet veilig. De gulzigheid van de vis is gunstig voor de vissers. Vaak bijt de vis op alles wat eetbaar lijkt en dus ook op aas. Deze vraatzucht kan opeens stoppen en dan is het uit met de visserspret. Het is dan zinloos om bij een ander wrak te gaan vissen , want daar bijt de zeebaars dan ook niet. Houden ze contact met elkaar?
Naast dit grillige eetpatroon heeft de zeebaars nog een ander geheim. In de zomermaanden komen de zeebaarzen voor in de ondiepe kustwateren. Vanaf ongeveer vanaf september trekken ze naar het zuiden om via het Kanaal te overwinteren in de zee ten zuiden van Engeland. Voor de trek verzamelen de baarzen zich in grote scholen op bepaalde plaatsen in de zee. Het wonderlijke is dat deze plaatsen meestal per jaar veranderen en dat ze elkaar toch elk jaar weer vinden. Hoe ze dat doen? Telepathie onder water? Wetenschappers weten het niet en ook mediums, paragnosten en helderzienden laten het hier volkomen afweten.